Piet Evers , wielrenner

_{Van onze redac­tie, Ruud Meijns}

Toen ik Piet Evers leerde ken­nen was hij al lang met wiel­ren­nen gestopt. Hij werkte toen in de losse ploeg bij Cacao de Zaan; schepen lossen. Fiet­sen deed hij nog steeds. Het liefst richt­ing Cas­tricum, het duinge­bied in naar Bergen en dan weer terug, wat kilo­me­ters maken.

Hij was in juni 1940 prof gewor­den tij­dens wed­stri­j­den op de Zaan­sche Wieler­baan, gelijk met zijn maatje Jan Pronk. De oor­logspe­ri­ode was natu­urlijk geen beste tijd om profwiel­ren­ner te wor­den en je geld te verdienen.

Daar stond tegen­over dat wiel­ren­ners met een profli­cen­tie van de ‘Arbeit­ein­satz’ vri­jgesteld waren. En over pub­lieke belang­stelling voor de wed­stri­j­den had men zeker niet te kla­gen. In barre tij­den zorgde de sport voor een welkome afleiding.

Hij was altijd heel duidelijk dat geld voor hem net zo belan­grijk was als een over­win­ning en als het kon werd onder­ling een wed­strijd verdeeld. In juni 1941 wint Piet het cri­terium van Den Bosch. In een adver­ten­tie voor het cri­terium van Zaan­dam, 2e en 3e Pinks­ter­dag 1942, met duizend gulden aan pri­jzen­geld, staat Piet Evers genoemd samen met Schulte, Pel­lenaars, Braspen­ninx en Cees Bakker. In 1944 wint hij de ronde van Haarlem.

Hij was een behoor­lijk stayer die vaak de sprint voor kop­man­nen aantrok. Op de baan reed hij met de grote man­nen zoals Schulte, Voort­ing, Faan­hof. In de peri­ode 1943 – 1947 werd hij vier maal derde bij het NK. Vor­mde vaak een kop­peltje met Jan Pronk met wie hij ook trainde.

Foto: In het Olymp­isch sta­dion: 2e rij v.l.n.r. Cees Bakker, Arie van Vliet, Jan Pronk en Piet Evers. Tussen van Vliet en Pronk het gezicht van Blei­jen­berg, de soigneur (verzorger).

Zijn kracht in het achter­vol­gen op de baan liet hij ook op de weg zien. Hij kon kilo­me­ters lang op kop rij­den als dat nodig was zichzelf of om een ploeggenoot naar voren te bren­gen. Dat deed hij niet alleen uit sportiviteit want het was tenslotte ook z’n brood­win­ning, dus ging er onder­ling wel wat geld rond om iemand aan een over­win­ning te helpen.

Foto: Affiche wed­stri­j­den 19 augus­tus 1945.

In okto­ber 1949 raakte hij ern­stig gewond tij­dens een train­ingsrit met Jan Pronk, toen hij werd aan­gere­den door een PTT-​wagen die het fietspad opreed. Pas in jan­u­ari het jaar daarop kon hij het zieken­huis verlaten.

In de jaren ’50 werd het wat beter met con­tracten in de ploe­gen, maar het was geen vet­pot. In 1950 won Piet een etappe in de ronde van Ned­er­land en veroverde de oranje trui. In de ein­duit­slag bezette hij de vierde plaats. In augus­tus van dat jaar won hij nog de Ronde van Koog aan de Zaan en een maand later de Ronde van Wormerveer. In zijn loop­baan reed hij meer dan tachtig ere­plaat­sen bij elkaar.

Na zijn afscheid van de wiel­er­sport werkte Piet bij de losse ploeg in de haven. Hij bleef fiet­sen tot hij op 68-​jarige leeftijd in zijn geboorteplaats Wormerveer overleed.

Foto’s: DTS jubileum­boek, wielersport-​blog, catawiki.