Rie Beumer-​Jonker

_{Door: Zaanse Wijken, Zaandam-​Zuid 13 maart 2013}

Zaanse wijken ging op de koffie bij de 84 jarige.
“Zo ben je een vrije vogel en ineens zit je in een kooitje”, dat zijn de woor­den van Rie Beumer-​Jonker; een uit­zon­der­lijke vrouw.
Rie woont vanaf april 2012 op de 2e verdieping van Doops­gezind zorg­cen­trum Men­nis­ten­erf. “Het was in drie dagen beslist”.

Mevrouw Beumer, die van het ene moment op het andere aan de zorg was overgeleverd.
Een kwieke vrouw die tot haar tachtig­ste nog weke­lijks achter de bar in sporthal de Stru­i­jck stond. “Ik was op weg naar de sporthal toen ik viel en met mijn onder­arm tegen de tafelpoot kwam. Ik heb vier uur op de grond gele­gen voor­dat er hulp kwam. Toen bleek dat hij op drie plaat­sen gebro­ken was”.
Met de arm in het gips kon ze niets meer. Na twee weken zieken­huis, belandde ze acht weken in Toren­erf in Wormer. Daar mocht ze bli­jven, maar wilde wel graag terug naar Zaan­dam, waar alle fam­i­lie en ken­nis­sen wonen.
”Ik word nu goed ver­zorgd, maar het was wel even wen­nen, vooral als je altijd een vrije vogel bent geweest. Op de fiets naar de stad en mijn eigen bedoeninkje en de sporthal”.
Want Rie woonde ruim vijftig jaar in de Dr. Schaep­manstraat, op een steen­wor­paf­s­tand van de sporthal. “Dat mis ik als de pest”, zegt ze vrolijk. Want opgeruimd is ze altijd gebleven, ondanks een zorgelijk leven.

Moeil­ijke tijd.
Na haar trouwen brak er een moeil­ijke tijd aan voor Rie Beumer. “Mijn broer over­leed in 1949 op 23 jarige leeftijd toen hij in Indone­sië het land diende. Een zoon­tje van drie maan­den over­leed en mijn man liet me na 12 huwelijk­s­jaren zit­ten, zodat ik alleen de zorg voor de vier kinderen had”.
Later ver­loor ze ook nog haar oud­ste dochter Mar­ion op jonge leeftijd. Ze zucht diep en zegt: “Waarom nou toch hè. Maar het is me toch gelukt om mijn gezin­netje bij elkaar te houden”. Ze wijst vol trots naar het dres­soir waar de foto’s van kinderen, kleinkinderen en een achterklein­zoon staan.

Sporthal de Stru­i­jck.
Rie Beumer was tot haar 82ste een vaste kracht achter de bar in de kan­tine van de There­sia speel­tuin. Ze was er altijd tot dat nood­lot­tige ongeval. “Maar mijn hele leven is niet tri­est hoor”, zegt ze en vraagt: “Nog een bakkie?. Doen hoor, daar ken je beter van piesen dan van een kor­sie brood”. Dan ineens begint ze opge­to­gen te vertellen over haar reis naar Syrië 10 jaar gele­den. Want Mar­ion had een ver­houd­ing met een jon­gen uit dat land, daaruit is een zoon­tje Rami geboren. De kleine zat daar bij fam­i­lie. “Wil je wel geloven dat ik nog nooit had gevlo­gen. Maar skrikkeluk, wat een mooie beleve­nis”, begint ze. “Ik was zo onder de indruk, dat ik pas in de gaten had dat we vlo­gen, toen we al in de lucht zaten. Mens waar ben je mee bezig, om zo ver te gaan, dacht ik nog. Want ik zat tussen alle­maal man­nen met lange witte hem­den en hoofddoeken”.

Aan­zoek
Ik kreeg zelfs nog een aan­zoek. Een van die kerels zag zeker wel wat in die dikke moeke en vroeg of ik niet wilde bli­jven. Ik ben blij dat ik weer thuis ben, want er gaat niks boven je eigen bed”.
Dat heeft ze hier gevon­den, want terug wil ze niet meer en Rie zegt tot slot: “Hier is alles op tijd, maar tussen de mid­dag warm eten en dat anderen me helpen met wassen, daar zal ik aan moeten wen­nen”.
Al met al ben ik erg gelukkig in Het Mennistenerf.