Meester Cees Hoebeke

_{Van onze redac­tie: Bar­bara Smith}

Een beschei­den glim­lach. Dat kreeg ik als reac­tie op mijn hartelijke felic­i­taties. Bij de vraag hoe zijn exa­men 4de Dan judo ging, zei hij lachend, ‚pit­tig op mijn leeftijd’. Meester Cees, zoals velen hem ken­nen, is meer dan vijftig jaar bezig met zijn geliefde judo. Tij­dens het seizoen is hij bijna iedere dag van de week op de ene of andere mat te vinden.

Hij traint nog voor zichzelf, geeft lessen in Assendelft, Wormer, Wormerveer en Uit­geest via zijn eigen school en dan geeft hij nog lessen op scholen in de omgev­ing. Daar­naast is hij schei­d­srechter en wed­stri­jd­coach. Hij mag er ook bij zijn als jurylid voor het beo­orde­len van exa­m­enkan­di­daten tot hoog niveau. Daar­voor is veel ken­nis van judotech­nieken een vereiste. Dat heeft hij door de jaren heen ver­gaard door mee te doen aan alle ver­schil­lende aspecten dat judo als sport te bieden heeft.

Om te begin­nen moet men willen stoeien. Gewoon lekker rolle­bollen. Met regels. Strikte regels. En dat wilde de toen twaalf­jarige Cees. Bij Meester Siem Boer­ing is hij begonnen. Tegen zijn zestiende was hij Ned­er­lands kam­pi­oen gewor­den en werd 2de bij de Europees kam­pi­oen­schap­pen van het­zelfde jaar. Die presta­tie wordt beloond met een zwarte band zon­der exa­men van de Judo Bond Ned­er­land. Daarna bli­jft het jaren­lang bij het deel­ne­men aan wed­stri­j­den. In die jaren is Cees zijn mil­i­taire ver­plichtin­gen nagekomen (zo was het toen) en stichtte toen ook een fam­i­lie, waaron­der tweel­ing zoons die ook ent­hou­si­aste judoka’s zijn gewor­den. Ondanks hard werken als kost­win­ner voor een groeiend gezin, wist Cees zich ook bezig te houden met judo. Ook deed hij mee aan worste­len want dat lijkt een beetje op judo, maar dan met min­der kled­ing voor de houd­greep. Geen mouw, geen band en bijna geen broek! Wel uitdagend.

Op een dag, na een aan­tal keren lessen te zijn inge­vuld voor dezelfde Meester Siem, met wie hij af en toe nog trainde, besloot Cees om de oplei­d­ing tot judol­er­aar te vol­gen. Maar er werd veel werk verwacht. Te begin­nen de 2de Dan halen.

En dat wordt weer inten­sief trainen. Exa­m­ens zijn met aftrek van pun­ten beo­ordeeld. Dus er is een marge voor fouten maken. Kleine fouten, mid­del­matige fouten en totale blun­ders. Beo­ordeeld door een jury. Voor de exa­m­enkan­di­daat vaak ook beslis­send aan de presta­tie is de meew­erk­ing van zijn exa­m­en­part­ner. Uke en Tori waar­bij Tori is diegene die tra­cht een greep of worp uit te voeren. Judo is namelijk een samen­werk­ing , een samen­spe­len, tussen de twee betrokke­nen. De ene moet passend rea­geren op de actie van de ander. Exa­m­en­pun­ten wor­den behaald door bewust ver­fi­j­nende beweg­in­gen keurig te laten uitvo­eren. Hoe men de mat betreedt, de jury begroet en een avance maakt, tellen alle­maal mee, tot in het slepen van de voeten over de mat. Strenge regels. En dat moet want regel­gev­ing en exa­m­en­vereis­ten zijn vol­gens inter­na­tionale stan­daar­den. Judo Bond Ned­er­land bewaakt de kwaliteit van bevoegden.

Judotech­nieken
Min­stens twee keer per jaar komen er Sen­seis uit Japan, die hebben 8de en 9de Dan gehaald, om work­shops te geven aan de ver gevorderde judoka’s van ons land. Om de besten uit deze groep te halen. Bij judo is er altijd de mogelijkheid iets nieuw te leren of een oude tech­niek te ver­fi­j­nen. Daar doet Cees graag aan mee.

Dus 2de Dan gehaald en met de oplei­d­ing begonnen, dat meerdere vakken inhield dan alleen wed­stri­jd­train­ing. Er wordt aan­dacht geschonken aan onder­w­er­pen als anatomie, bio­me­chan­ica (studie van beweg­ing van lev­ende wezens), didac­tiek en psy­cholo­gie die bestudeerd moesten wor­den. Er zijn twee niveaus te halen. Ler­aar A en B, plus een spe­cial­isatie tot ler­aar voor vol­wasse­nen. Bij deze moet men 3de Dan hebben. Dus dat wordt weer inten­sief trainen. Maar er wordt wel ges­laagd in alle vakken daarbij.

Een tijd daarna, ondanks full time werken, richtte hij Judoschool Cees Hoe­beke op en begon met leer­lin­gen van alle leefti­j­den, van begin­ners tot en met gevorder­den, les te geven. Als coach is hij opgeleid op dis­trict niveau. Zie: www​.hoe​beke​.nl Bij stu­den­ten die erg goed zijn en snel door zijn vereis­ten zijn, regelt hij lessen bij andere judosc­holen waar ze meer inten­sief kun­nen trainen. Een cir­cuit van ver­schil­lend meesters. Zo is hij door zijn zoons in aan­rak­ing gekomen met Salomons sportschool geves­tigd aan het Blooksven in Zaandam-​Zuid. Zie www​.sportschool​sa​lomons​.nl
Na een jaar of twintig bij Henk Mol zijn per­soon­lijke train­ing te vol­gen, is hij al een jaar of tien zelf bij Salomons gaan trainen en daar werd hij laatst aange­moedigd de 4de Dan te gaan halen. Ander­half jaar inten­sief trainen wordt door een nationale graden­com­missie beloond met een posi­tieve beo­ordel­ing en Cees ont­vangt zijn nieuwe band met vier gouden strepen erop geborduurd.

Jon­gens en meis­jes als leer­ling
Maar het gro­ten­deel van zijn leer­lin­gen zijn jon­gens vanaf vier/​vijf jaar oud tot zestien /​achttien en die komen eens of twee keer in de week trainen. Dan ook wel een groep gevorderde heren en jonge man­nen. Er zijn ook meis­jes en vrouwen bij maar helaas nog in de min­der­heid in deze sport. Judo is juist goed voor de jeugd omdat het hun op vroege leeftijd zelfvertrouwen en respect voor anderen leert. Het leert ze sterk in hun schoe­nen te staan.

Meester Cees is altijd blij en tevre­den als er mensen zijn die, net als hij, graag en vaak willen judoen. Daar heeft hij ein­de­loos geduld voor. Ein­de­loos tij­dens de les, roept hij zowel de Ned­er­landse als de Japanse benam­ing van de worp of kan­tel­tech­niek. Langzaam ziet hij hoe zijn leer­lin­gen dat van hem overne­men. Begin­nen met leren vallen en par­ti­jen op de grond, waar­bij men grondtech­nieken leert, ter­wijl ze niet te hard mogen vallen. Van veilig tot gevaar­lijker of meer uitda­gend, makke­lijke manou­vers tot moeilijker.

Wor­pen
De Japanse benam­ing van ver­schil­lende tech­nieken wordt meer belan­grijk hoe verder een judoka vordert. De namen van de ter­men zijn eigen­lijk een korte beschri­jv­ing van de tech­niek zelf. Wor­pen zijn gerangschikt met schouder-​, heup-​, been– en arm­be­weg­in­gen gevolgd door de gewen­ste actie en richt­ing. Andere tech­nieken zoals kan­tel– en keertech­nieken, klem– en wurgma­noeu­vres vol­gen ook zo’n aan­duidende benam­ing. Kata is een oefen­vorm waar­bij een vol­go­rde van tech­nieken wordt opge­bouwd en uit­gevo­erd. Dat kan ook als exa­men gedaan wor­den en Cees is hier­voor jury gewor­den. Het vraagt veel aan­dacht voor details.

G-​judo
Meester Cees geeft les aan gehand­i­capten. Dat heet G-​judo en mensen met een lichamelijke of ver­standelijke beperk­ing kun­nen zich inzetten in een veilige en vertrouwde omgev­ing. Cees is daarmee begonnen toen een van zijn leer­lin­gen die met gedragsprob­le­men kampte, hem vroeg of hij op zijn school een keertje les wilde geven. Dat gebeurde en was zo goed opgevan­gen door alle betrokke­nen, dat het een reg­uliere afspraak werd. Terz­i­jde, het is ook zo dat de via web­site www​.schooljudo​.nl een school zich kan aan­melden voor pro­jecten waar­bij mat­ten, kled­ing en judol­er­aar alle­maal inbe­grepen en gratis opgeleverd worden.

Toen Cees plan­nen hoorde voor een groep g-judoka’s die afgelopen zomer naar Japan zou gaan, meldde hij zich als begelei­der aan bij Tycho van de Werff. Zie www​.spe​cial​need​sjudo​.nl. Een keer eerder is hij in Tokyo en omgev­ing geweest met fam­i­liele­den, deze groep­sreis sprak hem aan. Vooral de kans om met een grote groep judoka’s (tweeen­der­tig mensen reis­den mee) in het Kodokan te mogen judoën, samen met mensen van over het hele wereld.

Kodokan
Het Kodokan is namelijk de hoofd­dojo van judo en werd in 1882 ges­ticht door Jigaro Kano, de oprichter van deze sport. Het is in Tokyo te vin­den en het is wel een gebouw van negen verdiepin­gen, alle­maal toegewijd aan judo. Bin­nen staat een kleine tem­pel die eigen­lijk de oor­spronke­lijke dojo bevat. Een logeergele­gen­heid, restau­rant, bib­lio­theek en con­fer­en­tiezaal zijn ook hierin geves­tigd. Een stand­beeld van Jigaro Kano bewaakt de voordeur.

Jigaro Kano
Avon­turen en ver­halen over zijn ervar­ing heeft Cees zeker in overvloed. Waarschi­jn­lijk een boek vol. Met geen einde in zicht. Alhoewel twi­jfelt Cees of hij straks als zeventig plusser zijn vijfde Dan gaat halen. Oud­er­dom brengt sli­j­tage mee. Dat is onoverkomelijk. Al bli­jft hij jong van geest. Miss­chien komt dat door zijn jonge en vitale leer­lin­gen. Zo bli­jft Cees leren en groeien. Hij bli­jft actief en maatschap­pelijk betrokken. De liefde voor zijn sport is door de jaren heen niet ver­wa­terd, het is juist gegroeid.