Hanen­pad­sloot – 2 kan­ten van de medaille

_{Van onze redac­tie, Ruud Meijns}

Het wonen aan een sloot heeft ver­schil­lende kan­ten daar kan mevr. Rie Bonte – Oude­jans over meep­raten. Eerst schreef zij op ver­zoek in de buurtkrant over het wonen aan de Hanen­pad­sloot.
‘Ja, wij wonen in een oud buurtje, nog echt lan­delijk. Aan zo’n sloot is altijd wat te doen. ’s Zomers komen de boot­jes en kan je er vis­sen. En in de win­ter, als er ijs is, kan je er schaat­sen en met de slee spe­len.
Maar later in het­zelfde jaar ziet ze, zit­tend in haar woonkamer, in de sloot een kinder­hoofdje in het water voor­bij komen. Ze rent de kamer uit, over het erf naar de sloot en duikt te water. Ze moest, om bij het kind te komen nog een grote afs­tand afleggen, wel 10 huizen verder, en riep voort­durend om hulp. Zij vertelde: “Ik zwem niet zo vre­selijk hard, ik kan de borstcrawl­slag niet, ik zwem met de school­slag.” Een buur­man, dhr. Schoen, kwam op het hulpgeroep af en dook ook te water. Het 2-​jarige kind De Jong van het Sluis­pad werd gered.
Het was niet de eerste red­ding dat jaar. Ben Bonte, haar echtgenoot, haalde drie weken daar­voor ook al een kind uit de sloot; het was zijn vijfde red­ding dat jaar.