Andere paalzit­ters
_{Door Ron Ates}

Paalzit­ten is geen lan­delijk nieuws meer. Zelfs kam­pi­oen­schap­pen paalzit­ten (ja, ze bestaan echt) kri­j­gen nog maar weinig aan­dacht. Mensen op palen, soms wel voor meer dan 150 uur, ik begrijp het niet. Je verveelt je te plet­ter, denk ik. Vogels die op palen zit­ten, dat begrijp ik veel beter.

Mijn groot­ste belang­stelling, moet ik beken­nen, gaat uit naar het leven in de zee. Wan­neer ik niet in of op het water ben, houd ik mij ter­loops en terz­i­jde met vogels bezig. Ik heb ook spe­ciale pro­jecten, waaron­der vogels op palen. Som­mige vogels kiezen regel­matig een hoge zit­plaats. Palen en hekken zijn er genoeg of teveel in dit land. Je ziet de paalzit­ters van verre.
Het fotograferen van paalzit­ters is niet altijd gemakke­lijk want de vogels zien jou natu­urlijk ook van grote afs­tand. Mijn ken­nis van vogels is niet buitenge­woon groot. Met een vogel­boek in de hand puzzel ik thuis om tot een naam te komen. Dat is vooral zo als ik zeldzame vogels zag. Over de zeldzame wil ik het nu niet hebben, de ‚gewone’ vogels houden mij al druk bezig. Bijvoor­beeld door hun gedrag onder­ling en hun voed­selvoorzien­ing en zo meer.



Van de paalzit­ters die ik hier ten tonele voer zie ik de buiz­erd het vaakst. Behalve groot, is het ook de minst schuwe van de hier genoemde vogels. Er moeten in de buurt van mijn woon­plaats Zierikzee meerdere exem­plaren zijn want de vari­atie is groot.


De ture­luur onge­noemd laten zou niet kun­nen want het is een paalzit­ter van nature. Je ziet hem dik­wi­jls, in feite overal.

De riet­gors was een­ma­lig. Ik beweer niet dat hij zeldzaam is. Maar hier zag ik hem maar één keer.

Had je een spreeuw ooit van dicht­bij bekeken? Vooral vroeg in de win­ter, wan­neer zijn veren fris zijn, passen de witte stip­pen zo mooi op z’n zwarte pak.
Ook in de Zaanstreek zijn vaak en veel palen met vogels erop. Die zijn dichter­bij dan je miss­chien denkt.