Panorama zaandam by Tilemahos Efthimiadis

Hüsnü Polat, een betrokken Zaankanter

Van onze redac­tie, Ruud Meijns

polat0

In 1974, bij het Wereld­kam­pi­oen­schap voet­bal, kwam hij als 8-​jarig jochie naar Ned­er­land. Dat kam­pi­oen­schap is wat hij zich nog het meest herin­nert van die tijd. Nog kan hij ent­hou­si­ast over Crui­jff en Beck­en­bauer vertellen. Bijna de hele fam­i­lie voet­balt, dochter bij Her­cules, de zoon bij Zaan­lan­dia en Hüsnü zelf speelt recre­atiefvoet­bal bij Sport­ing Krommenie.

polat1Hüsnü Polat, lid van de gemeen­ter­aads­frac­tie van de PvdA, is geboren op 26 mei 1966 in Sülperan, Turk­ije, in een dor­pje in de streek Erzincan.

Na de rev­o­lu­tie van Ataturk, kre­gen dor­pen en ste­den Turkse namen en werd Sülperan omge­doopt in Demir Pinar Küyü. Omdat men ook in Turk­ije soms terug ver­langt naar vroeger is de naam nu weer Sülperan.

Foto: Het gezin Polat voor het vertrek naar Ned­er­land. Hüsnü, achter­aan tussen vader en moeder.

Vader werkte in z’n geboorte­dorp op het land en soms in de bouw. In 1969 vertrok hij als gas­tar­bei­der naar Ned­er­land. In 1972 vol­gde moeder, twee broert­jes en een zusje. Ander­half jaar later vol­gden Hüsnü en zijn broer.

Vader Polat heeft eerst bij Vre­destein Ban­den gew­erkt en toen hij naar Zaan­dam trok kwam hij in dienst bij Kijl­stra Beton. Toen dat bedrijf naar Fries­land ver­huisde heeft hij ander werk gezocht.

polat2Het gezin woonde op Groen­land en vader Polat woont daar nog steeds. Hüsnü kwam op de Hugo de Grootschool, achter de Bullek­erk, bij meester Eric Hoorn. Na die twee jaar lagere school kon hij naar de Mavo. Taal­lessen kreeg hij, na schooltijd, van mevr. Van Kessel. Als kind leer je heel snel de taal spreken. De gram­mat­ica heeft hij van mevr. Van Kessel geleerd.

Foto: De Hugo de Grootschool voor de Bullek­erk, Hüsnü, achter­ste rij, 2e van links

Het hoofd van de school, meester Bollema, gaf hem een advies voor de Mavo mee. Het werd Mavo De Bark aan de Provin­cialeweg. Hij heeft Mavo-​3 en 4 gedaan en kon toen naar de MEAO in Wormerveer. Na 4 jaar koos hij voor de HEAO.

Min of meer bij toe­val kwam hij terecht bij een voor­licht­ings­bi­jeenkomst van de HEAO en uit de vaca­tures die hij in de Volk­skrant had gezien werd deze oplei­d­ing veel gevraagd. Een extra zetje kreeg hij van een mede-​leerling die zich afvroeg wat hij op de HEAO moest doen van­wege z’n slechte cijfers. Nadat hij ges­laagd was heeft hij haar nog bedankt, want ze had hem net dat extra zetje gegeven om kei­hard te gaan werken en te slagen.

polat3Hij woonde nog thuis, met zeven per­so­nen, oud­ers en vijf kinderen, dus daar was weinig ruimte en rust om goed te stud­eren. Een vriend van de fam­i­lie woonde in de E. Heimansstraat, boven de Vomar. Deze vriend had een kamer voor hem. Daar heeft hij de HEAO goed kun­nen afmaken. Niet dat het vanzelf ging, het was hard ploeteren en werken. Hij haalde het eindexamen.

Een baan had hij al, ten­min­ste als hij zou sla­gen. Bij Solvay Duphar, een far­ma­ceutisch bedrijf, waar hij als com­mer­cieel order­be­heerder aan de slag ging. Intern maakte hij na drie jaar de over­stap naar art­sen­be­zoeker. Dat ver­liep niet zoals hij gehoopt had. De wijze waarop hij het werk wilde doen was niet zoals zijn lei­d­inggevende het uit­gevo­erd wilde hebben. Hüsnü ging uit van een per­soon­lijke benader­ing van de arts, maar het bedrijf zag meer in de Amerikaanse benader­ing van, zeg maar, ‘zoveel mogelijk door de strot duwen’. Dat werkte bij hem niet. Er gebeur­den din­gen die het daglicht eigen­lijk niet kon­den ver­dra­gen; het weggeven van snoepreis­jes, art­sen wer­den in de wat­ten gelegd zolang ze maar afna­men. En dat was niet in het belang van de patiënt.

polat4Hüsnü ziet wel dat er een ver­schuiv­ing heeft plaats­gevon­den. De macht is van de indus­trie overge­gaan naar de zorgverzek­er­aars, die dicteren nu alles. De indus­trie heeft macht ver­loren, art­senor­gan­isatie en apothek­ers hebben bijna niets meer te vertellen. De ontwik­kel­ing dat zorgverzek­er­aars huis­art­sen­posten in eigen­dom hebben is hele­maal een zorgelijke ontwik­kel­ing. In de neolib­erale wind die over Ned­er­land waait wordt alles goed gepraat. Hüsnü vertelt, als voor­beeld, over toen zijn moeder gedeel­telijk ver­lamd raakte door een bloed­prop in haar hoofd en haar spraak kwi­j­traakte. Onafhanke­lijke art­sen adviseer­den haar in een omgev­ing te plaat­sten waar haar moed­er­taal werd gespro­ken, zodat wellicht haar spraak weer terug zou komen. Bij de zorgverzek­er­aar voorgelegd dat dit in Ned­er­land niet mogelijk bleek, maar in Turk­ije wel. Onbe­spreek­baar, ze wilden er ook niet over mee­denken. Uitein­delijk met z’n moeder naar het hoofd­kan­toor gere­den, de zaak nog eens uit­gelegd en daar bleek dat de dame zelf ook zoi­ets in de fam­i­lie had meege­maakt en toen kon het wel. Het was ook nog eens veel goed­koper. Hun uit­gangspunt is het com­mer­ciële belang en niet het welz­ijn van de patiënt. Nul kosten is altijd het beste voor hen. Hier komt de sociale radar van Polat naar buiten.

Vanzelf komen we op de oud­ere gen­er­aties. In onze samen­lev­ing zijn er grote groepen Turkse, Marokkaanse, Suri­naamse oud­eren die straks hulp nodig zullen hebben. Er zijn enige ini­ti­atieven, maar daar gaat het com­mer­ciële belang voorop. Polat is voorzit­ter van de Turkse oud­eren verenig­ing Huzur en kri­jgt ook daar al sig­nalen dat ver­gri­jz­ing met demen­tie een prob­leem zal gaan wor­den, vooral als steeds meer ver­zorg­ing­shuizen gaan sluiten.

In z’n werk deed hij na Duphar een opdracht in Olst om com­mer­cieel medew­erk­ers op te lei­den. Hij heeft voor het min­is­terie van Onder­wijs, Cul­tuur en Weten­schap­pen een onder­zoek naar de ‘derde geld­stroom’ bij Uni­ver­siteiten gedaan, dat is het geld dat uni­ver­siteiten uit de markt moeten halen. De bedoel­ing was dat hij na dit project zou instromen bij het min­is­terie, maar hij kwam er bij dat clubje van hoog opgeleide mensen, niet tussen.

Wel vond hij een baan in de verzek­erin­gen. Hoewel hij van menig ver­schilde met zijn directe chef over de arbei­dsvoor­waar­den, nam hij de baan aan en liet na een jaar, aan de eige­naar van het bedrijf zien waar­toe hij in staat was. Hij kreeg, met terug­w­erk­ende kracht betere arbei­dsvoor­waar­den toegek­end. Zijn com­mer­ciële aan­pak viel in de smaak. Toen dit bedrijf opging in een groter verd­ween het plezier en na negen jaar nam hij afscheid van het bedrijf.

Vol­gens Hüsnü Polat is de kreet ‘1 + 1 = 3’, echt onzin; man­age­ment­gek­lets. Dat is het idee dat als alles maar groter zou wor­den het ook beter zou wor­den. Dat is niet zo. Dat is ook wel in het onder­wijs gebleken, waar heel veel kapot is gemaakt door man­agers die niks met het onder­wijs op had­den, maar alleen naar de groei van hun porte­feuille keken.

Hij was onder­tussen (1996) getrouwd en in 2002 kwa­men zijn twee kinderen; een tweel­ing. Met zijn toen­ma­lige werkgever was hij in een rechtzaak ver­wikkeld. Men had het plan opgevat hem met de hele porte­feuille die hij onder zich had, te verkopen aan een ander bedrijf. Van de recht­szaak is nie­mand beter gewor­den, maar hij zat wel, na afloop, zon­der baan.

Dat gaf hem de gele­gen­heid om voor z’n kinderen te zor­gen. Deze eerste ander­half jaar beschouwt hij nog steeds als de mooiste peri­ode die hij heeft meege­maakt. Om mee te maken dat de kinderen din­gen ont­dekken, voor het eerst gaan staan, dat geeft een spe­ciale band met ze. Daarna heel veel gesol­lici­teerd, heel veel afgewezen en je voelde dat je naam en je afkomst een rol spe­len in die afwijzing.

Uitein­delijk aangenomen bij het Nation­aal Spaar­fonds, een verzek­er­ingstak van Delta Lloyd. Op het moment dat hem een vast con­tract werd aange­bo­den was hij al, via aller­lei omwe­gen, in gesprek met de Arbei­dsin­spec­tie. En daar werkt hij nog steeds.

Nog even terug naar de afwi­jzin­gen op sol­lic­i­taties. Voelde dat als dis­crim­i­natie? Polat is één van de oprichters van het Meld­punt Dis­crim­i­natie Zaanstreek en is nog steeds als vri­jwilliger ver­bon­den aan het Bureau Dis­crim­i­natieza­ken Zaanstreek/​Waterland. Dis­crim­i­natie was er toen en is er nu nog en bli­jft een moeil­ijk fenomeen. Ook in eigen krin­gen wordt er gedis­crim­i­neerd. Het heeft niks met je kwaliteit te maken.

Zelf heeft hij dat ook onder­von­den en daar word je heel boos over. Hij deed als scholier in de jaren ’80 vakantiew­erk in een kip­penslach­terij. Toen er iemand ziek werd moest het werk herverdeeld wor­den en ontstond er een prob­leem. De chef vond dat hij een bepaald klusje op zich moest nemen omdat ‘Ned­er­lan­ders dat niet kun­nen’. Hij is nog naar de baas gestapt, maar dat win je nooit, maar het is een naar gevoel. Dat was min of meer de aan­lei­d­ing om dat meld­punt op te richten, overi­gens samen met nog drie mensen.

Ze hebben een blad uit­gegeven, in het Turks en in het Ned­er­lands om de mensen te informeren. Dat is ter ziele gegaan, maar er kwa­men mensen bij en hij is nog steeds als vri­jwilliger ver­bon­den met het Bureau Dis­crim­i­natieza­ken Zaanstreek/​Waterland. Het is jam­mer genoeg nog steeds noodzakelijk.

polat5Vanaf het begin van zijn werkzame leven is hij actief geweest. Werd direct lid van een vak­bond en van de Par­tij van de Arbeid. Dan valt de naam van Den Uyl, een man die in de poli­tiek de waar­den van samen delen, gelijke kansen, het ver­hef­fen van de massa, hoog in zijn vaan­del had staan. Dat zijn de waar­den waar de PvdA voor moet staan. Polat denkt dat hij heeft kun­nen stud­eren dankzij de mogelijkhe­den die er toen waren. Nu zou dat heel wat moeil­ijker zijn.

Hij gaat uit van het goede in de mens. Dat er slechte mensen zijn is duidelijk en dat er ges­traft moet wor­den ook. Polat begri­jpt dat de samen­lev­ing om bestraf­fing vraagt, maar het bij elkaar stop­pen van crim­ine­len vindt hij een slechte oploss­ing. Pak ze ste­vig in hun bezit aan, dat voe­len ze. Wraak is een slechte raadgever. Mensen als Mahatma Gandhi, Nel­son Man­dela hebben wraak altijd afgewezen als oplossing.

Joomla tem­plates by a4joomla