Alles is mogelijk

Zelfs een naakte man kan in zijn broek schijten

Een boekje bestemd voor fam­i­lie en vrien­den van Henk van Don­gen (overleden in 2003).

Cadeau­tip:
Te bestellen bij dezuid​kan​ter​.nl
Email:Dit e-​mailadres wordt beveiligd tegen spam­bots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bek­ijken.
Zolang de voor­raad strekt

Tegen­wo­ordig is Zaanstad ingedeeld in wijken met een wijkover­leg, een wijk­be­heer, een wijk­in­fob­ul­letin, wijk­bi­jeenkom­sten en een wijk­wethouder.
Of we nou rijk of arm, wit of zwart, rechts of links, mooi of lelijk, dik of dun, kor­tom zus of zo zijn kan niet meer ver­hin­deren dat we als wij­kelin­gen hecht aaneenges­meed door het leven gaan.
Als we elkaar in een vreemde wijk tegenkomen is een blik van ver­stand­houd­ing of een klein gebaar al genoeg om het warme wij(k)gevoel te ervaren.

Hoe anders was het in mijn kinder­jaren, kort voor de Tweede Werel­door­log. Van een onder­scheid tussen allochto­nen en autochto­nen of tussen rijk en arm was in Zaandam-​Oost (de Ros­molen­bu­urt) geen sprake. Moeil­ijke woor­den waren in onze wijk nog niet uit­gevon­den. En iedereen zag bleek en grauw van de armoe. Maar dat deerde ons niet want er was nog geen tv-​reklame om je te laten ont­dekken dat je van alles te kort kwam in je leven. De enige afgunst die ik me kan herin­neren was de autoped met lucht­ban­den die een jon­gen bij ons in de straat kreeg. Maar iedereen mocht er van hem op step­pen en vol­gens mijn oud­ers werd die jon­gen teveel ver­wend waar­door hij later niet goed terecht zou komen. Nou, dat maakte weer veel goed!

Wijkgevoel
Maar kende de wijk Zaandam-​Oost nu een wijkgevoel? Wel­nee!
We von­den dat er een groot ver­schil was tussen Room­sen, Chris­telijken en vooral de grote groep van twee soorten Rooien. De SDAP-​ers en de Com­mu­nis­ten. En de Room­sen van de Bouwmeester­straat, toen Smid­straat, waren weer heel andere Room­sen dan die van de Bel­gis­ches­traat. Je hield je bij je eigen soort of leefde in com­peti­tie met al die andere soorten. Hoe angst­val­lig bewaak­ten wij onze eigen Luilakbrandstapelvoorraad!

IJssie lid­deren
En hoe stre­den de diverse groepen om de eer bij ijssie lid­deren. Voor het spel ijssie lid­deren heb je een amper dicht­gevroren sloot nodig die nog kraakt als je er op loopt en een aan­tal jon­gelui die in moed niet voor elkaar onder dur­ven doen. Je loopt net zo lang op de zelfde plek heen en weer over het ijs tot er een doorzakt. De behendigheid van de laat­ste maakte uit of hij er met een natte poot afk­wam of gered moest wor­den. Zelf hoorde ik meer tot de opzwepers dan tot de dap­peren. Al vroeg kwam ik er achter dat som­mi­gen zich onweer­staan­baar laten uitda­gen. „Je durft niet nog een keer!” riep ik dan naar een proef­per­soon. Als hij (altijd een hij) „Oh nee??!!” riep, had ik beet.

Uitdag­ing
Nog steeds als ik hoor van iemand dat hij zo van uitdagin­gen houdt, denk ik terug aan dat ijssie lid­deren. Hans Ouw­erk­erk was nog niet zo lang burge­meester van Zaanstad toen er een Gemeen­telijk Ram­p­en­plan werd bespro­ken. „Het beste Ram­p­en­plan voor een Gemeente is een goede burge­meester”, zei hij en keek ons allen blij aan.
Korte tijd later ging hij een nieuwe uitdag­ing aan. Gronin­gen!
Deze week schoot me opeens te bin­nen: „Zal hij er met een nat poot afkomen of zal hij gered moeten worden?”

Een markant per­soon overleden
Henk van Don­gen 1931 — 2003
’Je hebt het niet slecht gedaan’

Oud-​gemeenteraadslid Henk van Don­gen is maandag­mor­gen 8 decem­ber op 72-​jarige leeftijd overleden. Henk was een markante figuur in zijn par­tij Groen­Links, een soci­aal bewogen mens. Naast politi­cus was hij ook bestu­urslid van de dak­lozenop­vang De Pas­sant en lid van de klach­t­en­com­missie van de politie.

Met Henk kon je lachen. Dat was althans de sfeer die hij opriep in het poli­tieke wereldje. Henk van Don­gen was inder­daad een woord­kun­ste­naar, een meester in het maken van cabareteske vergelijkin­gen waarmee hij grote prob­le­men terug­bracht tot de essen­tie. Iemand die boorde­vol ver­halen zat. Een man die de humor als voer­tuig gebruikte voor serieuze zaken. Want veel meer dan de grap­pen­maker die Henk van Don­gen aan de opper­vlakte was, was hij een ern­stige man die zich het lot van velen aantrok.

Dat was begonnen in zijn tijd als zee­man, toen hij zag hoe arme sloe­bers wer­den uit­ge­buit en merkte dat voed­sel uit hon­gerende lan­den werd uit­gevo­erd in plaats van ingevo­erd.
Als ler­aar en ex-​zeeman sloot hij zich aan bij de PPR, de par­tij waar­voor hij van 1982 tot 1990 gemeen­ter­aad­slid was. Daarna vervulde hij bestu­urs­func­ties. In 1998 liep hij een raad­sze­tel net mis, maar in 2000 kwam zijn terug­keer in de raad­szaal als invaller voor de duur van twee jaar. Voor som­mi­gen was het een ken­nis­mak­ing, maar voor velen was het de terug­keer van de man die er altijd bij was bli­jven horen.

GroenLinks-​fractievoorzitter Bert Boer type­ert Henk van Don­gen als ‚een soci­aal bewogen man bij wie het niet om het mater­iële ging, maar om de mensen’. „Daar kon hij heel heftig over zijn. Hij kwam ook op voor de dieren. Ik herin­ner me dat hij er op stond dat er in het verkiez­ing­spro­gramma moest staan dat de poli­tie geen hon­den en paar­den in mocht zetten.”

Henk van Don­gen werd iets meer dan een jaar gele­den ziek. Darmkanker. Gaan­deweg wer­den steeds meer orga­nen aange­tast en hij wist dat het een ver­loren strijd was. De ther­a­pieën vie­len hem zwaar, maar hij putte veel kracht uit de dagen dat hij zich goed voelde. Vorige maand nog was Henk van Don­gen bezig met de poli­tiek. Maar zijn krachten waren vorige week hele­maal op. Kort voor­dat hij ziek werd, zei hij: „Wat ik van het geloof verwacht? Ik zie het wel als ik daar boven ben. Miss­chien hoor ik dan: ‚Van Don­gen, je hebt het niet slecht gedaan’. Dat hoop ik.”

_{bron Noord Hol­lands Dag­blad, ver­slaggever Rob Swart}