Boekbe­sprek­ing

In de stichtelijke tijd van de Miss-​verkiezingen, kwa­men er van alle kan­ten afkeurin­gen van het gebeuren. Zoals: ‚Welk type vrouw leende zich voor een even­e­ment, dat toch echt het best vergeleken kan wor­den met een veekeur­ing?‚
In de pers was er voor Jopie Huis­man ook geen goed woord over. Omdat zij vierde eindigde (vol­gens som­mi­gen zagen de juryle­den in de donkerblonde Jopie niets van de blonde Hol­landse, die men voor ogen had als ze aan Hol­land dachten) in de Miss-​Europa verkiez­ing in Par­ijs, mocht zij deel­ne­men aan de
Miss Uni­verse verkiez­ing in Amerika tussen 8 en 11 juni 1929.
Johanna Koop­man was de dochter van Carel en Jet Koop­man die de scepter zwaaiden in De Nieuwe Karse­boom aan de Dam in Zaan­dam. Jopie, zoals Johanna werd genoemd, serveerde in het restau­rant van haar oud­ers en was ver­loofd met Klaas Jan Breeuwer een bek­ende Zaanse voet­baller.
Bij­zon­der is wel dat er poli­tieke aspecten van die tijd door­si­jpe­len in het ver­haal: in Par­ijs bood Jopie Huis­man op eigen ini­ti­atief een ver­zoekschrift ondertek­end door alle deel­ne­mende mis­sen, aan aan de Franse pres­i­dent waarin zij gratie vra­gen voor 4 Franse vrouwen die de doo­d­straf had­den gekre­gen.
En de Hon­gaarse Elis­a­beth Böske-​Simon, die op de eerste plaats eindigde en dus Miss Europa werd, kreeg in eigen land al te maken met opmerkin­gen en ver­storin­gen door anti-​semitische stu­den­ten. In Galve­ston (Amerika) reden de deel­ne­mende mis­sen langs een pub­liek van meer dan 100.000 mensen!
Miss-​verkiezingen had­den tijd nodig om geac­cepteerd te wor­den in Ned­er­land. Eigen­lijk is het nooit echt van accep­tatie gekomen. In 1930 kon je in kran­ten erover lezen als: ‚Miss-​Hollandzwijnerij’ en ‚ijdel­hei­dsker­mis­sen’.
Jopie in Galve­ston
_{Foto: Nation­aal Archief/​Spaarnestad Photo/​Het Leven.}

Toch wer­den er steeds meer schoonhei­dswed­stri­j­den geor­gan­iseerd in het land. Maar de morele veront­waardig­ing bli­jft groot en de schoonhei­dswed­stri­j­den wer­den onder­w­erp van gesprek, zelfs tot in de Tweede Kamer.
De meeste foto’s in het boek zijn van Jopie Huis­man maar ook de ver­halen van enkele mis­sen die na haar kwa­men wor­den beschreven. Het is een onder­w­erp dat niet eerder zo uit­ge­breid is beschreven. En het geeft een inter­es­sant beeld van die tijd en vooral van de tijds­geest waarin vrouwen nog vooral een ondergeschikte rol geacht wer­den te spelen.

Schri­jver: Mark Traa
Uit­gev­erij Athenaeum-​Polak & Van Gen­nep
ISBN 978 90 2530707 3

_{Foto’s: Spaarnes­tad, Gemeente Archief Zaanstad en Uit­gev­erij Athenaeum-​Polak & Van Gennep.}