Reanimatie
Gesprek met de Buurtbuschauffeur
„Gisteravond heb ik een cursus reanimatie gevolgd”, zei de passagier, die vooraan zit.
„Oh ja? Dan ben ik zeker in veilige handen als ik neerknal?” zei ik met een glimlach.
„Hmmm,” klinkt het onzeker, „Doe dat alsjeblieft nou niet! En vooral niet in het verkeer!”
„Was ik ook niet van plan, hoor!” luidt mijn antwoord, ” maar dat is het juist, toch? Niemand is echt van plan om ergens onverwachts neer te vallen.”
„Precies,” zei ze merkbaar opgelucht, „niemand weet dat van te voren. Maar dan is het wel handig als er iemand in de directe omgeving is die wel verstand van handelen heeft.”
„Bent u daarom op cursus geweest?” moest ik vragen.
„Wel nee,” zei ze aarzelend, „of eigenlijk, ja”, zei ze beslist. „Ik zou er zelf niet achter aan gaan maar de gelegenheid was aangeboden door mijn baas, via de werkgever. Ik werk nl. bij een grote winkel. Ik was benieuwd, dus heb me vrijwillig laten inschrijven. Het duurde maar drie uurtjes.”
„Echt, in zo’n korte tijd kan men dat allemaal leren?” zei ik verbaasd.
„Nou, dat is het, waar ik mee zit vanochtend. Het is wel waar dat Ik er meer over weet dan de dag daarvoor, maar of ik correct zou handelen in een noodsituatie zonder zelf in paniek te raken, daar heb ik nog mijn twijfels over. Ik ben overnacht zeker geen superheld geworden of zo”, voegt ze lachend toe.
„Nee, maar direct 112 bellen lijkt me het meest verstandige”, was mijn commentaar.
„Dat wel, ‚tuurlijk maar het is wel handig om eerst te vragen wat er is gebeurd en om te kijken of de persoon nog bij bewustzijn is. Of die nog ademt. Dat helpt de ambulancebroeders met voorbereiden. Ook om op uw telefoon de microfoon in te schakelen, om twee handen vrij te houden en instructies nog te kunnen volgen, als nodig” zei ze opgetogen.
„Dat lijkt me logisch, maar ik heb ooit gehoord dat het gemiddeld een kwartiertje duurt voordat een ambulance ter plekke kan zijn. Dan kan ik me voorstellen dat het dan lijkt alsof de tijd heel erg langzaam voorbij gaat, vooral als u niet weet wat u allemaal zou moeten en kunnen doen om die persoon te helpen.”
„Daarom juist zat ik nu hardop te denken, proberen alle nodige handelingen op een rijtje te zetten”, antwoordde ze.
„Een soort ezelsbruggetje van maken”, opperde ik, „Als chauffeur moet men bekend zijn met PAMAN, een volgorde van handelingen bij calamiteiten, P voor persoonlijke veiligheid, A voor dat van anderen, M voor markeren van de plaats met een driehoeks waarschuwingsbord en dan de Alarmdiensten inschakelen voordat men Noodzakelijke hulp kan verlenen.”
„Dat is wel een handige manier van onthouden”, zei ze, „met reanimatie moet men eerst checken of de persoon nog bij bewustzijn is en of die nog ademt. Als er omstanders zijn, moet u die vragen op te houden met filmen, haha, en de nooddiensten te bellen. Met speakers aan zodat u twee handen vrij hebt en ook instructies kunt horen en opvolgen indien nodig. Daarna moet u de persoon omrollen als ze op hun buik liggen anders belemmert dat hun in ademen. Dat is niet altijd makkelijk; stel nou dat het iemand is die groter of zwaarder is dan uzelf. Bij de cursus krijgt men instructies in hoe dat mogelijk is en dat moet echt gezien worden. Daarna beginnen met het pompen van de borstkas, want dat vraagt een harde inzet en dan 30 keer achter elkaar voordat u met twee vingers onder de kin de luchtwegen vrij maakt en dan twee keer hard in de mond blazen. En zo doorgaan tot iemand anders het kan overnemen of de persoon begint vanzelf weer te ademen,” eindigt ze, zelfs een beetje buiten adem.
„Net op tijd” concludeerde ik, „want hier is uw halte. Doe voorzichtig met uitstappen.”
„Nou, bedankt en ik wens u ook een fijne dag verder. Blijf gezond, ja?” knikt ze als ze uitcheckt.