Borstkanker

_{Gesprek met een buurt­buschauf­feur}.

„Het is zo koud buiten, mijn tieten bevriezen” floepte ik er spon­taan uit tegen een pas­sagier die net bin­nen­stapt.
„Oh nee, niet u ook!” roept hij tot mijn ver­baz­ing terug.
„U ook?” vraag ik twi­jfe­lend.
„Borstkanker toch,” zei hij ter­wijl hij de plaats achter me inneemt.
„Borstkanker, ja daar heb ik mee te maken gehad, maar hoe weet u dat?” zei ik ver­legen.
„Tieten toch, daar had u het over toen ik bin­nen­stapte,” antwo­ordde hij vrolijk, waar­door ik moest nadenken over mijn eigen onbeschoftheid.
„Veel vrouwen hebben daarmee te maken” zei ik mom­pe­lend.
„Dat zeker,” zei hij, „mijn vrouw en mijn vriendin hebben daarmee te maken.”
„Wat ver­schrikke­lijk!” zei ik, besef­fend dat hij eigen­lijk miss­chien daarom hierover was begonnen.
„Ja, ongelooflijk. Eigen­lijk voel ik me schuldig.” En hij laat zijn hoofd hangen.
„Schuldig?” vraag ik geschokt, „waar­voor?”
„Miss­chien heb ik ze iets aangedaan. Want ze zijn alle­bei zo ongeveer tegelijk­er­tijd behan­deld”.
„Dikke pech,” zei ik terug, „maar sta­tistieken wijzen aan dat tegen­wo­ordig een op de acht vrouwen ermee te maken kri­jgt. En van wat ik me kan herin­neren stond aan­raken door man­nen niet op de lijst van de ongeveer twintig mogelijke oorza­ken.”
„De ene moest met radio­ther­a­pie behan­deld wor­den, de ander met chemo en die is er echt opge­fokt van gewor­den”, ging hij door, duidelijk over­stuur.
„Dat geloof ik,” zei ik over­tu­igd, „men zegt dat chemother­a­pie tegen borstkanker een beetje te vergelijken is met het jagen met een vlam­men­wer­per op een spin­netje. Maar het blijkt wel effec­tief.”
„Beide behan­delin­gen waren erg zwaar. Deze dames zijn boven de vijftig maar ik heb ze zien lij­den, lieve dames die ze zijn. En maar hopen dat het niet terugkomt. Gelukkig zijn de kansen op com­pleet her­s­tel vrij goed.”
„Som­mige man­nen kun­nen het niet aan. Dat de borsten van hun vrouw lelijk wor­den” roep ik alweer spon­taan. Ik moet echt leren mijn mond te sno­eren! Maar mijn com­men­taar heeft hem niet ger­aakt want hij zei, „Ik vind het wel erg voor hen. Weliswaar vond ik eerder dat hun borsten per­fect waren, de ene vol en rond, de andere klein maar fijn,” zucht hij vol ver­lan­gen, „de kleine heeft voor een recon­struc­tie gekozen. Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat het een beetje raar voelt om aan te komen. Ik kan niet begri­jpen waarom vrouwen vri­jwillig een borstver­grot­ing of zoi­ets dergelijks willen hebben, want het bli­jft maar lichaamsvreemd” zucht hij vol ver­war­ring. „Als recon­struc­tie na ver­wi­jder­ing kan ik het wel begri­jpen maar tegen­wo­ordig zijn som­mige vrouwen er extreem mee bezig, vaak met erg raar resul­taat. Overal op soci­aal media te zien. Zon­der gêne.”
„Ik moet toegeven dat ik daar een beetje oud­er­wets in ben ” zei ik licht blozend, „Vooral omdat ik zelf geloof dat het pri­maire bestaan­srecht van borsten eigen­lijk het koesteren is van de vol­gende gen­er­atie.”
„Mee eens!” lachte hij mij toe,„Beter had ik het zelf niet kun­nen zeggen, dat moet ik mijn vrouw vertellen. En mijn vriendin. Maar niet tegelijk­er­tijd, begri­jpt u” en met een wenk en een glim­lach stapt hij weer uit.
Maar daarna moest ik denken: borstkanker is een erg serieus onder­w­erp. Bij twi­jfel altijd uw arts raadplegen.