Dieren­ver­waar­loz­ing

_{Gesprek met een buurt­buschauf­feur}.

„Mag een hond op de bus?” vraagt ze ter­wijl ze nog buiten staat tij­dens een plens­bui.
„Als u zelf ook meer­i­jdt,” roep ik terug met een glim­lach, ” ‚tuurlijk,” zei ik gerust­stel­lend, „stap maar in.”
„Hij is niet aan­geli­jnd, helaas” zei ze als ze incheckt met een kleine witte vacht­bal onder haar arm, „ik mag hem ineens van­daag oppassen”.
„Wat een schat­tig hondje”, merk ik op.
„Hij moet nodig naar een trim­sa­lon maar dat mag ik niet rege­len,” zei ze en neemt plaats met het hondje op haar schoot.
En inder­daad, ik kon dat kleine mormel ruiken. Natte hond geur gemengd met een sterke zweet­lucht.
„Arm beestje” zegt ze met een zucht, „ik heb hem zelf een keertje in bad gedaan maar zijn baasje was er niet blij mee.”
„Nou per­soon­lijk snap ik niet waarom mensen kat­ten in bad doen maar met hon­den is het wel regel­matig nodig, toch?” vraag ik aarze­lend.
„Hij zou ook regel­matig gekamd moeten wor­den en dat doe ik zo vaak ik de kans kri­jgt want zijn vacht zit vol klit­ten die bijgeknipt moeten wor­den. Hij geniet er ook zo van om goed gekamd te wor­den. Dan staat hij daar als pop en ik zou uren door kun­nen gaan.”
„Dit soort kleine hond­jes zijn gefokt om er als pop­pet­jes mee te spe­len. Som­mige van hun baas­jes laten ze verkle­den in aller­lei kos­tu­ums. Ik heb er zelfs een­tje als spin verkleed gezien. Erg grap­pig, al vond dat hondje dat waarschi­jn­lijk niet”, zei ik glim­lachend.
„Daar zal zijn baasje niet aan denken! Dit hondje kri­jgt al erg weinig aan­dacht. Helaas zijn hon­den als pup­pys te vaak schat­tig gevon­den en als er dan de realiteit van dagelijks zorg bij komt kijken dan is de lol er af. Deze klein schat komt bijna nooit buiten”, zei ze, ” hij wordt vaker lange uren alleen gelaten en dan gaat hij hartscheurend janken en ik kan er niks aan doen.”
En zij aait zacht­jes over zijn oren ter­wijl ze verder gaat, „ik heb ooit de dierenbescherming hierover gebeld met de vraag of het ver­waar­loz­ing betreft maar die zei als hij eten en water kri­jgt en een veilig onderkomen heeft, er weinig is dat ze verder kun­nen doen, het is geen mis­han­del­ing, meer een kwestie van een mis­match. Ik snap niet waarom de man die het baasje van deze hond is, hem wil houden. Ik heb het hem een keertje dur­ven vra­gen en hij zei iets vaags als dat hij het hondje voor een zieke tante oppast, maar dat was ten­min­ste drie jaar gele­den. Ik merk wel dat door al mijn bemoeie­nis hij meer bewust is van de noodzaak het hondje beter te ver­zor­gen.” En zij eindigt haar ver­haal buiten adem.
De hond likt haar hand, miss­chien uit empathie. „En hij is zo’n lief beestje,” roept ze vrolijk na een knuffel met het schoothondje.
„Kleine gezelschaps­beestjes,” roep ik vert­ed­erd door haar ver­haal. „Dieren­mis­han­del­ing is een erg veron­trustende zaak in onze maatschap­pij. Ik heb veel bewon­der­ing voor mensen die zich voor dieren inzetten.”
„Inder­daad, ” zei ze en staat op met het hondje in haar armen, we kijken hem samen aan en dan naar elkaar, „wie zou z’n kleine wollen bol kun­nen weer­staan?”
„Als men niet goed voor dieren zorgt is het duidelijk een slechte karak­tertrek. Ik vertrouw ze niet want die zou mensen net zo slecht behan­de­len als het erop komt.”
„Gelijk hebt u” roept ze als ze uit­stapt, „Een heel fijn dag verder”.
Toen ik wegreed zag ik iemand schelden tegen een grote hond. „Bek­end als vriend van de mens, maar zijn mensen dan echt de beste vriend van een hond?”