Antibi­ot­ica

_{Gesprek met de Buurtbuschauffeur}

Vanuit de halte zag ik haar èn de moeite die het haar kost om zich te haas­ten. Ik probeer haar blik te van­gen en met een gerust­stel­lend gebaar laat ik haar weten dat ik wel op haar wacht.
„Dank je wel, lieverd” zei ze als ze voor de deur staat, „Sorry, maar ik kan niet meer snel ren­nen.„
Daarna stapt ze langzaam de tre­den op en checkt in. Ik wacht even tot­dat ze plaats neemt voor­dat ik van de halte weg rijd.

„Ik moest naar de apotheek, kijk hoeveel doos­jes tablet­ten ik heb ont­van­gen” zei ze, „ongelooflijk”.
In de bin­nen­spiegel zie ik dat ze doos­jes uit een apothek­er­stas haalt en op haar knieën begint te stape­len. Het zijn er inder­daad veel. Ze ziet mij kijken en zegt, „alle­maal antibi­ot­ica! Ik moet een kuur nemen, zes weken lang, dit is dan maar de helft.”
„Zwaar kuurtje,” merk ik op ter­wijl ik probeer de oorzaak ervoor niet te bedenken, maar de pas­sagier biecht de infor­matie ongevraagd op,
„Een wondje dat niet wil helen,” verk­laart ze zon­der gêne, „al een paar milde kuurt­jes onder­gaan en als deze nu niet pakt, heb ik geen idee hoe het verder moet.” En zij zucht met zelfmedeli­j­den.
„Dat is tegen­wo­ordig een prob­leem gewor­den, onze med­icatie in de vorm van antibi­ot­ica heeft alleen de weer­stand­fac­tor van bac­ter­iën ver­hoogd.” Ik klink alsof ik er iets van weet.
„Maar ik moet er vertrouwen in kun­nen hebben,” zei ze waar­bij ze een zacht „toch?” bijvoegde.
„Het is won­der­baar­lijk wat dok­toren van tegen­wo­ordig alle­maal kun­nen bereiken”, zei ik over­tu­igend.
„Dat is ook zo,” geeft ze toe, „en het nieuwe zieken­huis is erg mooi gewor­den. Mod­erne uit­stral­ing.”
„Er was laatst op tv iets over een nieuwe vorm van antibi­ot­ica, nee, eigen­lijk een oude vorm dat toegepast wordt in Oost-​Europa, nl. Rus­land, maar blijkt wel effec­tief te zijn. Ik was aan het zap­pen dus veel info heb ik niet opgenomen, maar het had een vage naam”, klets ik maar door.
„Faag”, zei ze.
„Oei, ja, een vage naam”, zei ik gevolgd door een kort excuus voor mijn buiten­landse uit­spraak.
„Oh nee,” roept ze vrolijk, „dat niet, de naam is faag of fagen in het meer­voud, met een f.”
„Whew,” zucht ik even opgelucht dat ik toch duidelijk was geweest, „heeft u het pro­gramma ook gezien dan?”
„Nee hoor, maar een ken­nis van mij had het erover laatst. Schi­jnt een ther­a­pie te zijn die inder­daad lange tijd in gebruik is door onze Oost­er­bu­ren, al voor­dat er peni­cilline bestond. Maar in Ned­er­land en Bel­gië is het geen gereg­istreerd geneesmid­del en mag hier niet wor­den toegepast. Nadeel van het gebruik blijkt dat het gas­theer­spec­i­fiek is, wat inhoud dat er een spec­i­fieke faag nodig is om de kwaad­doende bac­terie te verni­eti­gen. Om er achter te komen welke spec­i­fieke bac­terie de oorzaak van het prob­leem was, moest een patiënte eerst een heel onder­zoek onder­gaan. Maar het is wel mogelijk naar een klin­iek in het buiten­land te gaan voor zo’n behan­del­ing.”
„Miss­chien daarom wordt het hier in ons land niet gebruikt. Te ingewikkeld. Wij zijn gewend om een pil­letje te slikken om beter te wor­den.”
„Of een kusje erop,” lacht ze vrolijk, „maar ik moet er bij de vol­gende halte uit, kunt u mij miss­chien net voor de deur uitzetten? Het is dat huisje verderop met de rode voordeur.”
„Ja, ik zie hem,” antwo­ord ik, „geen prob­leem. Deze buurt­bus mag tussen haltes stop­pen vooral als het ver­keer zo rustig is.”
„Gelukkig voor mij,” zei ze, „want dat lopen gaat momenteel nog lastig.”
„Beter­schap!” roep ik haar na voor­dat ik verder rij, blij dat ik gezond ben en geen nare med­icaties hoef te slikken.