Panorama zaandam by Tilemahos Efthimiadis

Afval ophaal­dienst

Gesprek met de Buurtbuschauffeur

bus177

Kijk es, wat een indruk­wekkende machine. Daar staat men niet vaak bij stil” roept een opgewekte jonge pas­sagier.
„Ten­zij men zich bevindt achter zo’n truck in het ver­keer,” mom­pel ik terug van achter mijn stuur.
„Moet je zien hoe die kast wordt ver­plet­terd,” roept hij ent­hou­si­ast.
Onze route bevindt zich op een stukje weg waar het duidelijk ophaaldag is voor grofvuil. Groot en grof is het vuil wel.
„Miss­chien heeft hier een ver­huiz­ing of een uithuiszetting plaats­gevon­den. Er ligt zo veel troep op straat,” zei ik ter­wijl een met­alen bed­den­raamw­erk met veel gekraak werd opges­lokt door de krachtige kaken van de grofvuil­truck. „Indruk­wekkend is het wel,” voeg ik toe.
„Het kan uit meerdere wonin­gen komen. Men ziet dat iemand wat op straat zet en voor u het weet, is het een stapel oude spullen gewor­den. Vooral als het een paar dagen voor de gep­lande ophaaldag begint”, hoor ik iemand achter mij mop­peren.
„Daar heeft u gelijk in”, geef ik toe, ” recent bij mij in de straat is dat gebeurd. Een paar omrin­gende wonin­gen zouden een grote opknap­beurt kri­j­gen. Eerst dacht ik dat een van de buren zijn schu­urtje had leegge­haald.”
„Alle­maal rom­mel,” roept de jon­gen.
„En wat nog erger is, zijn de mensen die dat alle­maal door­zoeken in de hoop iets waarde­vols of zo te kun­nen vin­den. Wat lev­ert dat een bende op,” zegt een wat oud­ere dame die er naast zit.
„Nee, want er kan wel wat tussen liggen. Mijn neef haalt oude met­alen en sch­root op en dat lev­ert hem wat cen­t­jes op,” zegt een oud­ere man vanuit zijn plaats achterin de bus.
„Nou als hij daar de tijd voor heeft,” roept de mevrouw,” kan hij het ook net­jes achter­laten.”
„Bij ons in de buurt staat een oude aan­hang­wa­gen waar men dat zelf kan bren­gen en dan ruimt de eige­naar dat op,” zegt de jon­gen.
„Als het maar klein is,” zei ik, ” moet u zien, dat zware ijz­er­w­erk dat de medew­erk­ers nu proberen te tillen.„
Iedereen kijkt uit het raam. Een enorm planten­rek werd door drie medew­erk­ers opge­he­sen en in de truck gebracht waar de bew­erk­ing er kleine stukken van maakt.
„Tof!” roept de jon­gen bijna adem­loos van de inspan­ning. De drie medew­erk­ers lijken ook tevre­den met hun suc­ces.
„Dat is een baan waar­voor men wel sterk in de schoe­nen moet staan, ” zeg meneer, „stoer werk.”
„Dankzij hen bli­jft onze buurt keurig” beweert mevrouw.
„Nou, veel erken­ning ervoor kri­j­gen ze niet. Niet eens een fooi bij Kerst of zo.” betreurt de jonge­man.
Langza­mer­hand verd­wi­jnt de berg grofvuil. De medew­erk­ers pakken bezems en vegen de kleinere stuk­jes bij elkaar om deze ook op te ruimen. De straat staat er net­jes bij. Daarna zijn ze klaar om te vertrekken. We kun­nen door­ri­j­den, maar er is geen plaats om er langs te gaan. Bij de vol­gende straathoek staan we alweer vast achter ze. Gelukkig is deze verza­mel­ing niet zo groot en werd in een mum van tijd opgeruimd.
„Wat een ongelooflijke hoeveel­heid spullen wordt er gedumpt. En blijk­baar niet alle­maal waarde­loos want dat zetje tuin­meu­bi­lair lijkt mij nog in prima staat”, zegt meneer.
„Het valt niet te red­den,” zucht mevrouw, „tegen­wo­ordig moet alles altijd ver­van­gen wor­den.”
„Helaas wor­den din­gen niet meer zo ste­vig gebouwd. Een beperkte lev­ens­duur.” zei de oude man hoofd­schud­dend.
De jon­gen kijkt hem nieuws­gierig aan en zegt, „Dat roept mijn opa altijd. Hoe komt dat dan? Als ik het aan hem vraag dat schudt hij alleen met zijn hoofd.”
„Dat heet ‚economie’ ver­moed ik, jonge­man,” geeft de meneer als reac­tie.
Ein­delijk kun­nen we door­ri­j­den en met een zwaai en top gebaar aan de medew­erk­ers van de grofvuil– wagen her­vat­ten wij onze route zon­der er verder over na te denken.

Joomla tem­plates by a4joomla