Mode

_{Gesprek met de buurtbuschauffeur}

„Draagt die man een korte broek over zijn lange broek?” vraagt een dame van hogere leeftijd, door haar pince-​nez bril starend naar een jonge man die haastig richt­ing sta­tion loopt.

„Goede mid­dag mevrouw,” zeg ik beleefd, even een knik richt­ing in-​check automaat gevend.

Maar ze bli­jft staren naar de jonge­man die inmid­dels de trap heeft bereikt en met zijn ‚twee-​broek kled­erij’ naar boven begint te verd­wi­j­nen. Ze schudt haar hoofd en ik knikt, alweer richt­ing in-​check automaat. Gelukkig staat nie­mand achter haar in de rij wach­t­end op instap­pen. Langzaam richt ze haar aan­dacht op haar hand, ziet haar chip­kaart en herin­nert zich om in te checken. Aha. Voorzichtig neemt ze plaats. Voorin. Waar ze duidelijk van plan is, nog iets te zeggen. „Is dat mode tegen­wo­ordig?” vraagt ze direct aan mij, al zit­ten er nog andere pas­sagiers in onze kleine knusse buurtbus.

„Blijkt recente trend onder jonge man­nen en het is gewoon een broek, geloof ik, maar het lijkt wel of het er twee zijn” knik ik en voor dat ik verder iets zeg, start ik de bus en rij­den we het sta­tion uit.

„Nou, ” begint ze en ik haal even adem, „Ik vind het zo mooi tegen­wo­ordig, al de mooie sti­jlen en kleuren. Het ver­frist het straat­beeld, vindt u niet?” en ik adem gerust weer uit.

„Ja, eigen­lijk, is dat zo!” zeg ik met een brede glimlach.

„Toen ik een jonge meid was, moest iedereen zich zo stug aan­kle­den. Cor­rect. De man­nen vooral had­den weinig keus in hoe ze zich mochten kle­den” en ze zit nu keurig in haar riem.

„De vrolijke schoe­nen van nu vind ik zo prachtig,” deel ik mee, „alle kleuren van de regen­boog plus” ter­wijl ik tegelijk­er­tijd net iemand met vel roze exem­plaren voor­bij zie lopen.

„De bloemet­jes en print schoe­nen voor heren zijn echt beeld­schoon, ” zegt ze,„ik zou zelf zo’n com­fort­a­bele en goed uitziende schoen ook aan trekken.”

„Dat mag ook tegen­wo­ordig,” zeg ik meeknikkend.

„Prob­leem is dat man­nen zulke grote voeten hebben,„zegt ze en ze lacht met een rinke­lend gelu­idje, kijk­end naar haar eigen ten­gere poot­jes gehuld in smaakvolle zacht leren schoenen.

„Als meisje mocht ik geen broek dra­gen. Dat was niet voor vrouwen, haha en dat was nog niet zo lang gele­den. En in de jaren vijftig moest een vrouw er keurig uitzien. Jackie Onas­sis’ hoofd­doek­jes waren overal te zien en een ver­plichte hoed om naar de kerk te gaan op zonda­gen. Maar in de oor­logs­jaren was je gewoon blij als je wat aan te trekken had. Ook al was het een ver­sleten jas of hemd. Onder­broek zelfs. Maten maakte niets uit. Men droeg wat men kon vin­den, maken of her­stellen. Zelf genaaide kled­ing kwam toen erg goed van pas” en ze zucht zacht­jes, denk­end aan hoe zwaar het was, vooral voor haar oud­ers tij­dens haar vroege jeugdjaren.

„Gelukkig mogen we, in dit nieuwe mil­len­nium, vooral als eerste wereld­be­won­ers onze vri­jheid vieren door ons uit te drukken in onze eigen per­soon­lijke stijl,” zegt onverwachts een jonge mede­pas­sagier meeluis­terend met ons gesprek.

Mevrouw en ik knikken alle­bei spon­taan. We kijken hem aan. Hij zit achterin, gehuld in gescheurde zwarte kled­ing. Met als ver­sier­ing, oort­jes, oor­bellen en pierc­ings bun­ge­lend aan zijn gezicht, dat iets zach­taardigs heeft, mede door de zachte lij­nen van zijn geta­toeëerde wangen.

Tattoo’s zijn ooit de ver­sier­ing van de armen geweest, al zijn ze duur om te laten zetten, omdat men er niet van beroofd kon wor­den, denk ik even, maar zeg niks.

Een keurig gek­lede man die mid­den in de bus zit, zegt ineens, „Per­soon­lijk vind ik dat de gender-​blurring in mode een grote oplucht­ing voor mij per­soon­lijke mogelijkhe­den is, namelijk omdat ik ook als vrouw gek­leed, me gerust door de straten mag begeven zon­der dat iemand er poes­pas over zou maken. Ik hou ook wel van zo’n goed zit­tend rokje.”

„Gelukkig hoeft nie­mand die Zaanse kledij nog dagelijks aan. Stel je voor, om je tegen­wo­ordig dagelijks zo te moeten aan­kle­den. Eens af en toe, vooral voor toeris­ten, is wel leuk en grap­pig, maar om iedere dag het­zelfde, net als iedere andere keurige burger aan te moeten, was weleens niet makke­lijk. Het zou zeker de mogelijkhe­den tot vrij bewe­gen erg beperken” merkt een vrouw van mid­del­bare leeftijd op, haar lees­bril automa­tisch omhoog duwend als zij haar hoofd van haar mod­e­ti­jd­schrift optilt.

„Leve de mode!” roept de dame wiens com­men­taar deze dis­cussie op gang bracht. Ze stapt vrolijk uit en de andere pas­sagiers zwaaien haar na.