Panorama zaandam by Tilemahos Efthimiadis

Bood­schap­pen
Gesprek met de Buurt­buschauf­feur
bus177
Druip­nat stap­pen ze moeizaam de bus in. Het plenst alweer. Een van die dagen waar­bij alle weert­jes voor­bij komen, van hagel tot miez­erig, en dan weer velle zon­neschijn. Alles schit­tert alsof het net gewassen is. Een zachte win­ter is het geweest en van­daag is het lenteachtig. De krokussen en nar­cis­sen zijn al geprikkeld en het zou niet lang meer duren voor­dat ze hun volle glo­rie langs de wegen laten zien. Kort maar prachtig.
Het oude stel zit op hun gemak en ik rij verder.
„Wat een gedoe met die boeren van laatst, hé,” zegt mevrouw.
Meneer schudt met zijn hoofd en zegt: „Al die trac­toren die ron­dri­j­den op de snel­we­gen.”
„Dat heeft zeker voor over­last gezorgd,” vraagt mevrouw aan mij.
„Nou toe­val­lig had ik die ene ocht­end wel de vroege dienst en ja, het ver­keer was zeker daar­door ontregeld, ” knik ik mee en zeg: „Ik deed er een uur over om langs dat korte stuk weg van de route, richt­ing snel­weg. Alles zat vast. Mensen waren niet blij. Niet echt een sym­pa­thieke actie. Een man had zelfs een sol­lic­i­tatiege­sprek daar­door moeten mis­sen. Hij was erg ontevre­den.„
Mijn felle reac­tie heeft blijk­baar de aan­dacht van een man achterin de bus gewekt, want ineens zegt hij, „Ont­bijt aan de pre­mier bren­gen was ook zo’n raar idee. Vooral als u beseft dat het groot­ste deel van onze eet­waren vanuit het buiten­land komt, ten­min­ste van bin­nen de EU. Daar hebben ze meer ruimte en zon voor land­bouw zon­der te veel schade aan de omgev­ing. Ned­er­land is te klein gewor­den.„
De meneer van het echt­paar voegt daar­bij, „Al de over­volle stallen die regel­matig in vlam­men opgaan is schan­dalig. Al dat onn­odige dieren­leed.
„Alleen omdat we dagelijks de mogelijkheid moeten hebben om spek en eieren op ons bord te hebben,” zegt zijn vrouw.
„Of weg­gooien of ver­spillen,” zegt een vrouw van mid­del­bare leeftijd. „Vlees is te goed­koop gewor­den, een overvloed, door alle super­mark­ten met hun kilo knallers.”
Ik zie pas­sagiers met haar meeknikken.
„Toen ik jong was,” begint de oude vrouw van het echt­paar, „was vlees gewoon ontzettend duur. Een klap­stuk op zondag en de kliek­jes nog voor in de week. Er moest altijd wat over bli­jven. Por­ties waren meer beschei­den.”
Haar trouwe part­ner doet mee, „Bij ons moest een rook­worst in achten gedeeld wor­den. Met de kle­in­ste stuk­jes naar de jong­sten en het groot­ste naar vader, want die moest werken.”
„Ned­er­land is klein,” beweert de jonge­man van achterin, „Het is net zo groot als de stad Moskou. Dat is wel groot voor een stad maar klein voor een heel land. Met ongeveer het­zelfde aan­tal bewon­ers. Die moeten ook alle­maal hun dagelijkse maaltijd hebben en dat wordt in de open vlak­tes gepro­duceerd.”
„Als er iets aan het kli­maat moet veran­deren dan moet iemand moedig genoeg zijn om de stap­pen daad­w­erke­lijk te zetten,” zegt de mid­del­bare vrouw.
„De super­mark­ten zouden ons kun­nen lei­den naar veran­derin­gen in ons eet­pa­troon,” zegt de oud­ere mevrouw, „en dat gebeurt langzaam wel, met al de keurmerken en ver­rassende veg­e­tarische pro­ducten van tegen­wo­ordig.”
De mid­del­bare vrouw zegt: „Wat zou het mooi zijn als alle boeren hun akkers volledig aan de natuur over zouden laten. Vol onkruid en wilde bebossin­gen waar bijen en insecten dol op zijn. Een ander soort oogst. Hon­ing en natu­ur­pro­ducten, zalf­jes van inheemse planten gemaakt. Een soort groot park van heel Ned­er­land maken met de ste­den en dor­pen er tuss­enin.” En ze zucht vol ver­lan­gen.
„Maar wat met al onze bloe­menteelt, en onze kazen?” vraagt de oude heer veront­waardigd.
„Dat zou nog kun­nen, maar in meer beschei­den mate miss­chien. Exclusief maken. Daar­bij zouden we onze plantenkassen kun­nen uit­brei­den en beter op vervuil­ing con­trol­eren, ” zegt meneer achterin.
„Ja” lacht het oude paar,„dan hebben de boeren nog meer tijd om rond te rij­den in hun trac­toren.„
We zijn bij de halte van het winkel­cen­trum aangekomen en iedereen stapt vrolijk uit met bood­schap­pen­tassen onder de arm. De eeuwige vraag bli­jft hangen, „Wat eten we vanavond?”

Joomla tem­plates by a4joomla