Aafje Hei­j­nis

_{Van onze redac­tie, Greet Plekker-​van Sante}

„Toen Ned­er­land werd bevrijd in mei 1945, bereikte de feestvier­ing in Zaan­dam net zo’n onovertrof­fen top als overal elders. Een man kwam op het idee om zijn oude bru­ine piano naar buiten te rij­den op de straat. Hij begon vader­landse liederen te spe­len en de omstanders zon­gen met hem mee, vol emoties. Plot­sel­ing riep iemand: „Er woont hier een echte zan­geres vlak­bij, laat ze mee­doen met ons!„
Korte tijd later kwa­men een paar omstanders aanzetten met een jonge vrouw, een beetje mager en ver­legen lachend, want ze was van nature ver­legen: Aafje Hey­nis.
De mensen riepen: „Zing, zing”. En naast de oude piano staand begon zij Hän­dels „Dank sei dir, Herr” te zin­gen. Het werd hele­maal stil en mensen begonnen te huilen. Aaf­jes mooie stem, haar eigen emotie, de prachtige melodie en de groots-​heid van het ogen­blik (vri­jheid na 5 jaar Duitse bezetting), dit alles bracht de tien­tallen aan­wezi­gen onder betover­ing.
„Nooit heb ik Hän­del meer zo kun­nen zin­gen” zou de beroemde alt later zeggen.

(Aafje Hei­j­nis, Krom­me­nie, 2 mei 1924 – Huizen, 16 decem­ber 2015)