Danss­chool Selie.

_{Door Koos vd Woude}

Ooit had je aan de Zuid­dijk danss­chool Diederich Hoorn. Maar In de Ros­molen­straat stond danss­chool Selie.

Quick, quick slow.
Tij­dens een jubileum van There­sia liep ik Wim Bikkel tegen het lijf. Jaren­lang woonde de fam­i­lie aan het Koni­j­nen­pad. Vader Bikkel maakte zich ver­di­en­stelijk voor de club en dochter Han­nie rolde haar ver­plichte fig­uren bij de ZRC. Uit­er­aard ging het gesprek over vroeger en in het bij­zon­der danss­chool Selie. Willem gaf samen met de dochter van Selie jaren­lang dansles. Ik was zestien en we had­den een klein ploegje dat weke­lijks van de Haven naar de Ros­molen­straat trok. Want de oud­ers von­den dat sti­jl­dansen iets aan je opvoed­ing toevoegde. Ik vond het nauwe con­tact met de danspart­ners leuker. Ik ont­moette er zelfs Ineke Wegge­laar, mijn eerste jeugdliefde.

Quick, quick slow.
Nog vers in het geheugen, ligt me het (quick, quick slow) fox­trotliedje van Conny Froboess: Zwei kleine Ital­iener, die naar Napoli gin­gen. Aan de ene kant de jon­gens en aan de andere kant de meis­jes. En maar loeren wie je voor de eerste dans zou vra­gen. Het was best stun­te­len. Ik moest dan ook regel­matig in de maat gezet wor­den, door vader of moeder Selie. Van afdansen is het dan ook nooit gekomen. Wel van dansen af.

Andere locatie.
Andries Selie had onder­tussen de danss­chool overgedaan aan zijn jong­ste dochter Tilly en schoonzoon Wim Bikkel. Veel oud­eren die vroeger op dansles had­den gezeten, kwa­men terug. In de zeventiger jaren hebben we het met een buurt­ploegje nog eens geprobeerd. Op de vri­jda­gavond. Ter­wijl ik de Quick, quick slow nog niet eens onder de knie had, kre­gen we de eerste passen al van de Engelse wals. Over de rumba maar niet te spreken, laat staan de tango. Ik bakte er nog steeds geen brood van, zeer tot onge­noe­gen van mijn eega. Ze stond dan ook doo­d­sang­sten uit toen we moesten afdansen voor het begeerde speldje, op het grote toneel van the­ater de Speel­doos. Vooral toen ik tij­dens het dansen aan het ork­est vroeg of ze de Engelse wals niet wat vlot­ter kon­den spe­len.
Niet alleen de oud­eren zetten hun beste been­tje voor, maar ook het aan­tal jeugdige danslusti­gen groeide. Het gevolg was dat de bewon­ers uit de omgev­ing begonnen te kla­gen. Dus op zoek naar een andere locatie. Zo verd­ween de danss­chool uit de wijk naar de Bark­straat, Schepenbuurt.