Het één sluit het ander niet uit, gezien de open vlakte in de Ros­molen­wijk. Ooit stond er jaren­lang een laag, een­voudig huis aan de Oost­z­i­jde 205.

Tussen de grote jon­gens, een klein fam­i­liebedrijf dat liever sloopte dan bouwde. De Dresselhuis-​clan. In de schaduw van de Gort­peller, naast de brandweer­garage van kring 3. Een lang erf tot aan de Zaan, zoals veel huizen in die tijd. Hier woonde de fam­i­lie Dres­sel­huizen, met de kinderen Klaas, Ger­rit, Ko en Guda. Ze run­den een sloopbedrijf, dat in de Zaanstreek en ver er buiten vele pan­den hand­matig heeft onttakeld.

Nu staat er, na veel getouwtrek met de gemeente over ver­gun­nin­gen, een fraai huis, gebouwd door de klein­zoon Ray­mond, met behulp van vader Klaas. Die woont zelf nog altijd aan de Oost­z­i­jde, met uitzicht op de Zaan en de nieuwe Bern­hard­brug. Als geen ander weet Klaas over de buurt te vertellen. Koos ging effe een bakkie doen.

Op de vraag of de fam­i­lie altijd in de Oost­z­i­jde heeft gewoond zegt Klaas: “Nee, oor­spronke­lijk komen we uit West­zaan. Daar werkte mijn vader in een houtza­gerij. Toen hij in de cri­sis­tijd zon­der werk ger­aakte is hij noodged­won­gen voor zich zelf begonnen. Hij zag wel han­del in slopen van oude huis­jes. De eerste ver­di­en­sten beston­den uit brand­hout verkopen. Het sloophout werd in kleine stuk­jes geza­agd en in juteza­kken gedaan. Met de hand­kar ging hij de buurt af. De meeste mensen had­den een alles­bran­der en zaten ver­legen om hout, briket­ten en kolen waren toen nogal pri­jzig. Dus de par­ti­jt­jes sloophout van 1 gulden gin­gen er in als koek.”

In 1950 betrok het gezin het pand aan de Oost­z­i­jde. Omdat de omvang nogal klein was, werd er een stuk aange­bouwd, ruimte genoeg.
Klaas: “In die tijd kwam het hard­board in de han­del. Daar wer­den pla­fonds en pan­e­len voor deuren van gemaakt. Mijn vader kocht de rest­par­ti­jen op. Het achter­erf begon langzaam vol te staan met sloophout. Vooral van huizen die plaats moesten maken voor uit­brei­d­ing van Pieter Schoen en Albert Heijn. Toen de opsla­gruimte te klein werd ver­huisde de werf. Lange tijd was de opslag op de hoek Oost­z­i­jde en het Smaal, een smal straatje dat nog altijd bestaat. Maar ook in de West­z­i­jde vie­len vele pan­den ten prooi aan de sloopzucht van de Dres­sels, b.v. het Hollandsepad.

Ineens nam het gesprek een wend­ing. Er wer­den laden opengetrokken en op tafel kwa­men foto’s van vele ges­loopte pan­den. Klaas werd geestdriftig en duwde me een paar foto’s in han­den van een ges­loopt pand van de Coöper­atie in de Oost­z­i­jde. “Kijk, dat moet jij als oud-​Albert Hei­jner nog weten. In dat ste­nen huis zat de portier­sloge en de kuif van dat houten pand er naast, staat nu op de Zaanse schans, het z.g. eerste AH-​winkeltje. Door­dat meneer Ter­wee van de firma veel oude din­gen verza­melde, moest de kuif er voorzichtig afge­haald worden.

Omdat we zelf geen hijskraan had­den, heeft mijn vader K. Ver­wer, een oude ken­nis uit West­zaan, ingeschakeld.

Nu komen ent­hou­si­ast de ver­halen echt los. Klaas zit op zijn praat­stoel. “Kijk, hier het oude poli­tiebu­reau aan de Vinken­straat. En deze, op de Gedempte Gracht, Ons Huis, dat robu­uste pand was van scheeps– en bootwerk­ersv­erenig­ing ‘Eens­gezind­heid’, dat moest wijken voor V&D, C&A en de HEMA”. Er kwam zoveel han­del, dat er werd uit­gekeken naar een andere opsla­glo­catie. Dat werd de Daam Schi­jfweg, waar nu de ingang van de trein­tun­nel is. Later gin­gen de drie broers verder en deed pa nog wat klusje op de werf.

“Ondanks de voor­zorgs­maa­tregel was het sloop­w­erk niet van gevaar ont­bloot”, vertelt Klaas. Vooral bij hoge pan­den op het dak. Maar ook op de grond”. En zegt hij lachend, “ We had­den ooit een klus waar een luchtje aan zat. Mijn broer Ko trok met een gri­jper eens een dikke plas­tic rioollei­d­ing uit de grond. Plots knapte de pijp en spoot de inhoud door het open raam van de cab­ine. Ko onder de drek”.

Uitein­delijk werd er een nieuw ter­rein aan de Uiter­dijk betrokken, waar­van onlangs een groot gedeelte is verkocht. De broers zijn uit­ges­loopt, want ze benaderen inmid­dels de AOW-​leeftijd. Maar de herin­ner­ing zal bli­jven, daar zor­gen de vele foto´s van Klaas Dres­sel­huizen wel voor.