Op 11 okto­ber 1965 kwam ik op 20 jarige leeftijd, als mon­teur in dienst bij de pro­duc­tiebedri­jven van Albert Heijn, tot de ver­huiz­ing in 1993; dat leverde veel ver­halen op.

In de peri­ode dat ik bij het pro­duc­tiebedrijf werkte, werd er al ver­mi­celli, spaghetti en mac­a­roni gemaakt. De chef was, hoe kan het ook anders, een Ital­i­aan; Luigi Pis­tochi. De vader van Albert Heijn had hem op 1 mei 1954 vol lof bin­nenge­haald, want hij wilde niet afhanke­lijk zijn van andere bedrijven.

De meeste werkne­mers had­den ontzag voor de man. Ik vond hem een tiran. Pis­toc­chi vroeg altijd om mon­teur Ben But­ter als er een stor­ing was. Maar door ziekte van die man, werd ik naar de afdel­ing gestuurd.

Er moest een nieuwe per­splaat voor de spaghetti wor­den gemon­teerd. Door deze plaat werd onder grote druk het deeg geperst. Waarna de grote stren­gen op maat wer­den geknipt. Ik was er niet zo hap­pig op, want het was er altijd bloed­heet. Vooral in de droogruimte, waar het prod­uct van het vocht werd ontdaan.

Maar oké, ik met de lift naar vijf hoog. De chef zat op zijn hurken, in zijn knappe broek, al te wachten bij de matrijs op het bordes.

“Waar bli­jven jij”, tikte hij ongeduldig op het glas van het hor­loge. Ik pakte een grote zware sleu­tel om het kop­pel­stuk los te maken. De man stond op en begon gejaagd aan­wi­jzin­gen te geven. “Op schi­eten, tempo ”, riep hij jachtig. Ik ging ook staan en zei: “Kijken jouw handen”.

Toen de man ver­baasd over zoveel bru­tal­iteit zijn armen strekte, legde ik de zware sleu­tel in zijn han­den. Als blikken kon­den doden was ik subiet van het bor­des gestort.
Een stortvloed aan Ital­i­aans kwam over me heen. Ik begreep hieruit dat ik moest verd­wi­j­nen en nooit meer terug hoefde te komen, bez­woer hij.

Daar kwam de Ital­i­aan na een paar weken schoor­voe­tend op terug, toen een ern­stige stor­ing de afdel­ing lam­legde. Het ver­baasde gezicht van de Ital­i­aan, toen hij mij tussen de andere mon­teurs ontdekte.