Jaspersstraat

_{Van onze redac­tie, Ruud Meijns}

Jasper Jaspers Jr. (Ams­ter­dam, 21 sep­tem­ber 1855 — Ams­ter­dam, 2 jan­u­ari 1909) was een Ned­er­lands onder­wi­jzer die een belan­grijke rol heeft gespeeld bij de opkomst van de natu­urstudie aan het begin van de twintig­ste eeuw.
Jaspers werd onder­wi­jzer, in het bij­zon­der in de plant– en dierkunde die hij voor alle klassen ver­zorgde. Hij werd hoofd der school in Schoorl en later — tot zijn dood — hoofd van de Open­bare Lagere School no. 60 in Amsterdam.

Hij wijdde een groot deel van zijn leven aan zijn passie, de liefde voor de natuur. Hij beho­orde, samen met onder anderen Jac.P. Thi­jsse en Eli Heimans tot een groep onder­wi­jz­ers die ken­nis van de natuur bij wilde bren­gen aan grote groepen mensen, bin­nen en buiten het onder­wijs. Natu­urstudie, ook voor Jaspers, betek­ende op excur­sie gaan in de vrije natuur en het aan­leggen van een verza­mel­ing natu­urlijke objecten.

Jaspers pub­liceerde veel over natu­urhis­torische onder­w­er­pen, onder meer zijn leer­boeken Natu­urlijke his­to­rie in de lagere school (1893) en Het rijke leven. Natu­urhis­torisch lees­boek voor de hoogere klassen der volkss­chool (1895). Daar­naast schreef hij in De Lev­ende Natuur, waar­van hij medeo­prichter en vier jaren med­eredac­teur was, en was hij mede-​auteur van Het strand­boekje (1913), in samen­werk­ing met Han Hein­sius.

Ook was hij bestu­urslid van de afdel­ing Ams­ter­dam van de Ned­er­landse Natu­urhis­torische Verenig­ing en boven­dien lid van het hoofdbestuur van deze verenig­ing, met func­ties als redac­teur en con­ser­va­tor. Daar­naast was hij bestu­urslid van de Verenig­ing Natuurmonumenten.

Bron
Brouwer, F.I. (1958), Leven en werken van E. Heimans en de opbloei der natu­urstudie in Ned­er­land aan het begin van de twintig­ste eeuw.